سفر در زمان ؛ از تخیل تا علم

سفر در زمان

سفر در زمان ؛ از تخیل تا علم همه در پی یافتن پاسخ به این سؤال هستند. از ادبیات کلاسیک گرفته تا فیلم‌های پرطرفدار امروزی، سفر کردن در زمان نظریه‌ای بوده که نسل‌ها است ما را مجذوب خود کرده است. سفرِ در زمان در فرهنگ عامه همیشه گروهی از افراد را شامل می‌شود که به کمک نوعی شیء ماوراء طبیعی، صدها سال به گذشته یا آینده پرتاب می‌شوند. به گزارش لد بایبل، سال‌ها این ایده کاملا تخیلی پنداشته می‌شد‌ اما اکنون دانشمندان بر این باورند که ممکن است از لحاظ نظری تحقق‌پذیر باشد. البته شاید نه به شیوه‌ای که در حال حاضر تصور می‌کنید.

به نظر می‌رسد پاسخ شاید «بله» باشد، اما فعلا چمدان‌هایتان را با هدف دیدن آینده یا گذشته دور نبندید. در واقعیت، نزدیک‌ترین چیزی که به سفر کردن در زمان در دست داریم بسیار علمی‌تر، کم‌هیجان‌تر و متکی بر حجم زیادی از فیزیک نظری است. بنا بر اعلام ناسا، همه ما در حال حاضر با نرخ یک ثانیه در ثانیه در زمان حرکت می‌کنیم، که به این معنا است اگر کسی بتواند سریع‌تر از این نرخ حرکت کند، از نظر فنی در حال سفر نمودن در زمان خواهد بود.

چگونه در دنیای واقعی در زمان سفر کنیم؟

نخستین استدلال‌های امکان‌پذیری این سفر در دنیای واقعی را می‌توان نظریه نسبیت خاص آلبرت اینشتین در سال ۱۹۰۵ دانست. به زبان بسیار ساده، اینشتین می‌گوید سرعت گذر زمان به محیط اطراف و سرعت حرکت شما بستگی دارد؛ هر چه سریع‌تر حرکت کنید، گذر زمان برایتان کندتر می‌شود. این نظریه را بعدها جوزف هیفل و ریچارد کیتینگ آزمایش کردند. آن‌ها در سال ۱۹۷۱ به‌دنبال راهی بودند تا اتساع زمان‌ یعنی تفاوت در زمان سپری‌شده بین دو ساعت مختلف‌ را ثابت کنند. از سویی دیگر این نظریه زییربنای فیلمی هیجان‌انگیز و موفق به نام «اینتراستالر» شد که اگر هنوز فیلم را ندیده‌اید توصیه می‌کنیم دست‌کم معرفی آن را در بخش معرفی فیلم‌های علمی وب‌سایت ما بخوانید.

آن‌ها برای این آزمایش چهار ساعت اتمی فوق‌العاده دقیق را روی دو هواپیمای مختلف که در جهت‌های متفاوت پرواز می‌کردند، قرار دادند. سپس، این ساعت‌ها با ساعتی دیگر روی زمین مقایسه شدند. ساعت‌های هواپیمایی که خلاف جهت چرخش زمین پرواز می‌کرد نسبت به ساعت‌های روی زمین حدود ۵۹ نانوثانیه از زمان عقب بودند.

در همین حال، ساعت‌های هواپیمایی که هم‌جهت چرخش زمین حرکت می‌کرد سریع‌تر حرکت می‌کردند و حدود ۲۷۳ نانوثانیه جلوتر بودند، به این معنا که عملا نوعی سفر در زمان داشتند.

این نظریه را می‌توان به فضانوردانی تعمیم داد که مدت زمانی طولانی‌ را در ایستگاه فضایی بین‌المللی سپری می‌کنند. برای مثال، اسکات کلی، فضانورد آمریکایی، پس از بازگشت به زمین اندکی جوان‌تر از برادر دوقلویش مارک بود، که به‌دلیل سرعت حرکتش در مدار زمین بود. با این توضیحات باید در نظر داشت که سفر واقعی در زمان به اندازه فیلم‌ها و سریال‌ها هیجان‌انگیز نیست.