ابرنواختر چیست؟
ابرنواختر محصول ستاره های منفجرشده ایی هستند که ممکن است میلیون ها بار درخشان تر از خورشید باشد.
تصور می رود که انقباض يك غول سرخ بر اثر گرانش جرم آن موجب واکنشهای گداخت هسته ائي شود که به انقباض شتاب بخشد و بدین ترتیب رُمبشی فاجعه آسا را موجب شود که به گسیل مقدار بسیار زیاد انرژی منجر گردد.
در هزار سال اخیر فقط دو ابر نواختر با چشم نامسلح دیده شده است، اما با تلسکوپ بسیاری از این گونه ستاره‌ها را در کهکشان های دیگر مشاهده کرده اند.
پرجرم ترین ستاره‌های عالم، زندگی خود را با انفجاری عظیم به نام ابرنواختر به پایان می‌برند.
چه زمانی یک ابرنواختر متولد می شود؟
یک ابرنواختر زمانی رخ می‌دهد که یک ستارهٔ در حال مرگ شروع به خاموش شدن می‌کند.
آن گاه به طور ناگهانی منفجر شده و مقدار بسیار زیادی نور تولید می‌کند و در پس خود یک هستهٔ کوچک نوترونی به جای می‌گذارد. نوترون سنگین‌ترین ذره در فضا است. مقداری نوترون به اندازهٔ یک سر سوزن می‌تواند هزاران تن جرم داشته باشد.
ستاره مادهٔ خود را به سوی فضا پرتاب می‌کند و ممکن است درخشندگی آن چند روزی از کل یک کهکشان هم بیشتر باشد.
هنوز هم می‌توان بقایای درخشان ستاره‌های منفجر شده را، که صدها یا هزاران سال پیش از هم پاشیده‌اند، دید.
ابرنواخترها نادراند؛ در کهکشان خودمان به‌طور میانگین در هر قرن یک یا دو ابرنواختر رخ می‌دهد که برخی از آن‌ها نیز در پس غبار کهکشان پنهان می‌شوند. آخرین ابرنواختر قطعی که درکهکشان راه شیری دیده شد، ابرنواختر کپلر در سال ۱۶۰۴ میلادی بود.
اما اخترشناسان، به‌خصوص رصدگران آماتور، تعداد بسیار بیشتری را در دیگر کهکشان‌ها یافته‌اند.
وقتی ستاره ای پرجرم تر از حدود ۸ برابر خورشید، ذخیرهٔ هیدروژن خود را به پایان می رساند، منبسط شده و به یک ابرغول سرخ تبدیل می شود.
ابرغول ها، برخلاف غول ها، در درون به حد کافی گرم هستند و می توانند کربن و اکسیژن حاصل از هلیم سوزی را نیز به جای سوخت مصرف و عناصر سنگین تری تولید کنند.
دیدگاهتان را بنویسید